Verslag Vipassana
Blijf op de hoogte en volg Myrthe
11 Juli 2015 | België, Dilsen-Stokkem
Het heeft even geduurd, maar het verslag is nu dan toch uiteindlijk af, dus bij deze:
Ik weet nog dat ik vlak voor de retraite aan het leren was voor mijn tentamens en dacht: ‘ah lekker, over 3 dagen 10 dagen lang op een kussen zitten en lekker niks doen, lekker uitrusten’. Achteraf gezien, ik had het niet meer fout kunnen hebben. Jawel, ik had het dan ook machtig onderschat. De docente vertelde me op de eerste dag dat mensen deze ervaring omschrijven als ‘The toughest thing they ever did, but thereby the ost rewarding’. Ze had gelijk, dus voor wie het leuk vind om te lezen, het ‘wat’ langere verslag….
Papa was zo lief om me naar de cursus in België te brengen. Het plaatsje heette Dilsen-Stokkem, een dorpje in the middle of nowhere. Het terrein was super mooi. Ik denk dat ik het het beste kan vergelijken met een terrein waar mensen op van die bedrijfsweekendjes gaan. Er waren twee kantines, een voor de mannen en een voor de vrouwen (we werden namelijk de hele cursus van elkaar gescheiden), een groot slaap gebouw met een mannen- en een vrouwenkant. Dan was er de super nieuwe meditatie hal. Het was heel erg groot en er was wel plek voor 100 mensen, maar er waren dan ook 80 cursisten. Achter de hal was nog een soort bos, met een mannen en een vrouwen wandel gebied.
Iemand had me een paar maanden terug aangeraden om bij aankomst met niemand te praten, want dan zou het alleen maar moeilijker zijn om vervolgens 10 dagen te zwijgen. Echter, ik was nog geen 2 seconden in mijn slaapzaal en een van de meiden die in dezelfde kamer sliep begon al een gesprek. Wij waren zeg maar de ‘kinderkamer’, alle jonge meiden sliepen bij elkaar: wij waren de enige 5 vrouwen onder de dertig. Voor de rest was iedereen ouder, varierent van 30 tot 65+. Wat voor soort mensen waren het? Dat is moeilijk aan te geven, omdat iedereen heel verschillend was. Wat wel heel grappig was, is dat 3 van de 4 meiden op mijn kamer een relatie hadden met iemand uit een ander land en hem ook nog eens in weer een ander land op reis ontmoet hadden! Super grappig, omdat je dat bijna nooit hoort, maar hier waren we ineens met z’n vieren.
Dit kwamen we allemaal te weten in de eerste paar uur. Vanaf aankomst tot 8 uur, wanneer de gong zou gaan, mochten we namelijk praten met wie we wilden. En dat werd dan ook uitgebreid gedaan. Het waren immers de laatste woorden die je mocht zeggen voor een lange tijd! Om 8 uur ging de gong en begon de cursus echt. Dat was het begin van 10 zware dagen.
Dan nu het dagprogramma:
4.00 uur: Gong, opstaan
4.30 tot 6.30 uur: Meditatie in de zaal of op eigen kamer
6.30 tot 8.00 uur: Ontbijt en rustpauze
8.00 tot 9.00 uur: Groepsmeditatie in de zaal
9.00 tot 11.00 uur: Meditatie in de zaal of op eigen kamer (afhankelijk van de instructies van de leraar)
11.00 tot 12.00 uur: Middageten
12.00 tot 13.00 uur: Rustpauze, gelegenheid tot vragen stellen aan de leraar
13.00 tot 14.30 uur: Meditatie in de zaal of op eigen kamer
14.30 tot 15.30 uur:Groepsmeditatie in de zaal
15.30 tot 17.00 uur: Meditatie in de zaal of op eigen kamer (afhankelijk van de instructies van de leraar)
17.00 tot 18.00 uur:Theepauze
18.00 tot 19.00 uur : Groepsmeditatie in de zaal
19.00 tot 20.30 uur : Lezing door S.N. Goenka
20.30 tot 21.00 uur : Groepsmeditatie in de zaal
21.00 tot 21.30 uur : Gelegenheid tot vragen stellen in de zaal
21.30 uur : Bedtijd. Lichten uit.
Ja je ziet het goed: 10,5 uur mediatie op een dag. Waarom ik dit geen probleem vond met opgeven weet ik ook niet meer! Gelukkig werd je niet puur op een kussen gezet in de mediatie hal en aan je lot overgelaten. We kregen namelijk wel uitleg over hoe je moest mediteren van S.N. Goenka, de opzetter van de Dhamma organisatie. Ik hoor je denken, neeee een sekte! Dat was het echt niet, maar laat me dan nu uitleggen wat Dhamma dan wel is.
Zoals ik begrepen heb is “ Dhamma” de leer die Buddha 2500 jaar geleden zelf ook beoefende en onderwees. In die tijd werd er in India al veel gemediteerd en één ding hadden alle technieken gemeen: ze waren ervan overtuigd dat elende voortkwam uit verlangen en afkeer. Door te mediteren kreeg je je ziel aan de oppervlakte rustig en dus onder controle. Buddha, echter, vond een techniek om niet alleen aan de oppervlakte te ontspannen, maar om de gehele geest te reinigen. Dit kon worden gedaan met vipassana meditatie. Ik zal niet te veel ingaan op de inhoud van de leer, maar het komt op het volgende neer: mensen observeren gebeurtenissen die verlangen of afkeer creëren en reageren daarop te snel. Deze nare handelingen heten ‘Sankhara’s’. Door alleen maar te observeren en niet te reageren stop je met het maken van sankhara’s en daardoor komen je oude sankhara’s van verlangen en afkeer naar boven en lossen op. En zo reinig je je ziel. Makkelijker gezegd dan gedaan wel, zoals we ondervonden.
Goed, Buddha raakte op deze manier verlicht en gunde dit iedereen op aarde. Daarom ging hij het onderwijzen en verspreidde het naar allerlei verschillende landen, waaronder Burma. In alle landen behalve Myamar werd de leer gemend met andere technieken en ging de pure leer verloren. In Burma is de leer puur gebleven en ongeveer 2400 kwam S.N. Goenka in het spel. Hij leerde de techniek en bracht deze terug naar India. Daarna begon hij de leer naar andere landen te verspreiden, waaronder Nederland. Alle lessen van Goenka hoor je op audio in het Engels, zo ook de lezingen. Hierdoor heb je overal ter wereld, of het nu België, Engeland, Australië of Zuid-Amerika is, exact dezelfde cursus.
Iedereen kreeg zijn eigen plekje, zijn eigen kussen, toegewezen in de hal en gelukkig mocht je zoveel extra kussens pakken als je wilde. Daar waren mijn kont en mijn knieën heel erg gelukkig mee, maar toch blijf je helse pijn hebben. ALLES doet pijn! Daarom verwissel je 10 keer van houding, maar dat heeft geen zin omdat niets lekker zit. Daarbij had ik een extra probleem…
Ik had namelijk verwacht dat deze week een lekker ontspannen weekje zou worden en was dus compleet oververmoeid naar de cursus gekomen met de gedachte hier uit te gaan rusten. FOUT. Mijn eerste mediaties gingen dus onwijs goed en snel, omdat ik simpel weg een uur zat te tukken! ‘Bong’, wow is het uur nu al voorbij? Een van de dingen die ik dus geleerd heb deze week: ik kan slapen in kleermakerszit, lotuszit, met mijn knieen opgetrokken, rechtop zittend op een stoel, ga zo maar door!
Daarom moet ik helaas bekennen dat ik toestemming gevraagd heb om de ochtend sessie te missen… Nu sliep ik namelijk de hele meditatie van 4.30 tot 6.30, die van 8.00 tot 9.00 en die van 9.00 tot 11.00. Dit kon dus niet langer zo doorgaan, dus maakte ik gebruik van de mogelijkheid om tussen 12.00 en 13.00 met de docent te praten voor 5 minuten en zij raadde me aan om uit te slapen tot 6.30. Yes, ben ik dus niet iedere dag om 4 uur opgestaan zoals beloofd, maar hierdoor kon ik wel beter mediteren de rest van de dag. Overigens werden de dagen er ook letterlijk korter van, wat het beter uit te houden maakte.
Er was dus wel begeleiding. Gelukkig maar, want zonder enige aanwijzing 10 uur per dag op een kussen zitten lijkt meal helemaal onmogelijk. Iedere keer dat je ging mediteren, hoor de je een audio bestand waarin S.N. Goenka je uitlegde wat je moest doen. Dit was gedurende dezelfde dag vaak steeds hetzelfde, omdat je voor de dag een bepaalde opdracht kreeg. Op deze manier leerde je mediteren en door de audio bestanden is het dus mogelijk om overal ter wereld dezelfde cursus te geven. Echter, voor vragen waren er twee docenten: een mannelijke voor de mannen en een vrouwelijke voor de vrouwen. Als je vragen had over de techniek of persoonlijke vragen dan kon je deze aan hen stellen. Daarnaast was er ook een vrouwen manager en een mannen manager voor al je praktische vragen.
Met hen mocht je dus praten; de enige toegestane woorden. Achteraf viel het niet praten wel heel erg mee. Eigenlijk is het ergens wel heel chill zelfs om helemaal niet te mogen praten. Ten eerste word je er rustig van, waardoor je minder gedachten hebt die je de baas moet worden tijdens het mediteren. Daarbij veroorzaak je dus ook minder van die ‘sankhara’s’, dus ook minder sankara’s om op te ruimen. En het is gewoon super stil, echt heerlijk. Je wordt je extreem bewust van geluiden die je normaal helemaal niet hoort. Ik ben in die week wel echt van stilte gaan houden.
Ik heb me dan ook goed aan het zwijgen kunnen houden. Er waren een paar instinctieve sorry’s en dankjewels. Ik vroeg een keertje om hulp toen er een insect mijn oor in vloog en ik zonder spiegel in de buurt niet proefsgewijs uit wilde vinden of het een wesp was. Daarbij heb ik een keertje 5 minuten geklaagd tegen iemand en een andere keer iemand tegen mij, maar that’s it! Jawel, ik die nooit haar mond kan houden, is 9 dagen stil geweest.
Ja je leest het goed, 9 dagen en niet 10. Gelukkig was de laatste dag een soort ‘shockbreker’ voor het terug keren naar de buitenwereld en mochten we die dag weer praten. Echt de beste dag van heel de cursus, die ik voor geen goud had willen missen. Ik denk echt dat je deze dag mee moet maken om het grootste profeit van de cursus te hebben. Acheraf besef ik me dit, maar gedurende cursus gaf ik hier echt geen zak om en heb ik meeeeerdere keren bedacht om weg te gaan.
Eerder had ik al op facebook gezet dat ik echter geen ontsnappingspogingen ondernomen heb. Het is raar, maar op een of andere manier kon ik de stap niet zetten echt weg te gaan. Maar de gedachte was er wel, en echt minimaal een keer per dag. Het is gewoon mentaal een heel zwaar proces. Je wordt constant met jezelf geconfronteerd. Normaal kan je afleiding zoeken, maar dit was hier amper mogelijk en wat mogelijk was, was niet toegestaan. Je mocht niet lezen, niet schrijven, dus er was werkelijk geen afleiding. De enige activiteit die ontsnapping aan jezelf gaf, was slapen, wat dan ook heel veel werd gedaan in de pauzes.
Je wordt je dus extreem bewust van je eigen gedachtes, bijvoorbeeld over hoe snel je over andere oordeelt. Dit is echt niet leuk om van jezelf te weten te komen, maar wel goed, omdat je er daarna wel iets mee kan doen. Ook werd ik geconfronteerd met heftige angsten, allemaal irreel maar zo geloofwaardig omdat je ze met je eigen hoofd gemaakt hebt. Ik ben zo gelukkig dat ik nu wel kan zeggen dat ik heb leren dealen met ze en dat ik nu al veel beter met angsten om kan gaan.
Ook werd je weer eens heel bewust gemaakt van moreel leven, wat ‘sila’ heet in de leer van buddha. Kort komt het erop neer dat je zo moet leven dat je niemand benadeeld in daad, woord, of gedachte. Dit kan natuurlijk nooit kwaad en het is wel weer eens fijn om er op geattendeerd te worden. Zo mag je geen levende wezens niet doden, nou dit is niet echt een heel erg bijzondere. Ik geloof dat deze regel in alle geloven opgenomen is. Hierbij is de gedachte dat je door het wel te doen zo veel negativiteit in je geest creeert, dat je uit evenwicht raakt en dus ellende voor jezelf maakt. Het ‘niet doden’ gaat echter verder dan alleen zelf niet mogen doden. Door iemand anders te laten doden, zadel je die persoon op met negativiteit en ook dat is niet goed. Daarom dat vlees eten eigenlijk niet de bedoeling is.
Daarom was al het eten dat geserveerd werd vegetarisch. Persoonlijk houd ik van vlees. Ik dacht dat ik dit heel moeilijk zou gaan vinden, maar ik heb het vlees geen moment gemist in de maaltijden. Ik denk dat dat was omdat de maaltijden zo compleet waren. ’s Ochtends was er een soort lopend buffet met warme havermoud, verschillende soorten yogurth en melk, cornflakes en muesli, fruit en brood met smeerbeleg. Om 11 uur kregen we warm eten; iedere dag iets anders. Het waren allemaal hele gezonde gerechten en ik heb echt dingen gegeten die ik nog nooit geproeft had. Vond je het nou echt niet lekker dan was er ook brood of sla. Soms was er ook een toetje!!! Het hoogte punt van de dag. Want wat ik wel miste was suiker... Vaak draaide het toetje wel uit op een teleurstelling, omdat deze cake of vla dan weer net geen suiker bevatte. Je suiker behoefte haalde je uit de maximaal twee stuks fruit die je nog kreeg om 5 uur om ervoor te zorgen dat we het overleefden. Honger had ik wel en het gebrek aan suiker en aan avond eten, zorgde ervoor dat ik 4 kilo lichter terug keerde naar Nederland.
Om even in metaforen te spreken, niet alleen lichter dus in fysiek gewicht. Ik voelde me in totaal veel lichter. Voor mijn gevoel had ik zoveel uitgewerkt voor mezelf en kon ik met zoveel meer verdraagzaamheid naar de rest van de wereld kijken. We leerden dat negativiteit met name uit jezelf komt. Het is niet de muziek van de buren of het tikken van een klok dat irritant is, maar het is het label dat je er zelf aan geeft dat de ellende veroorzaakt. Ook zie ik nu beter dat het helemaal geen zin heeft om boos te zijn op gedrag van anderen omdat ook dit alleen maar ellende voor jezelf veroorzaakt. Beter is om met mededogen naar anderen te kijken, er vanuit te gaan dat zij deze verveldende dingen doen vanuit onwetendheid over de gevolgen en dus te vergeven.
En zo kan ik nog wel even doorgaan met de inzichten die je krijgt op zo’n cursus. Echt omschrijven hoe het was, vond ik wel heel moeilijk maar ik heb het geprobeerd. Het enige wat ik kan zeggen is dat ik iedereen zou aanraden net zo’n cursus te doen. Zelfs als je niet helemaal into Buddha bent, is jezelf confronteren voor 10 dagen alsnog leerzaam. Het is alleen wel echt onwijs zwaar, alles doet pijn, je mag niet praten, je leert trekken van jezelf herkennen die echt niet wil zien en je wil iedere dag weg. Conclusie, wat de docent me op de eerste dag vertelde was waar.... En juist daarom wil ik graag binnen een aantal jaar nog een keer een 10 daagse curus doen.
Cheers!
Ik weet nog dat ik vlak voor de retraite aan het leren was voor mijn tentamens en dacht: ‘ah lekker, over 3 dagen 10 dagen lang op een kussen zitten en lekker niks doen, lekker uitrusten’. Achteraf gezien, ik had het niet meer fout kunnen hebben. Jawel, ik had het dan ook machtig onderschat. De docente vertelde me op de eerste dag dat mensen deze ervaring omschrijven als ‘The toughest thing they ever did, but thereby the ost rewarding’. Ze had gelijk, dus voor wie het leuk vind om te lezen, het ‘wat’ langere verslag….
Papa was zo lief om me naar de cursus in België te brengen. Het plaatsje heette Dilsen-Stokkem, een dorpje in the middle of nowhere. Het terrein was super mooi. Ik denk dat ik het het beste kan vergelijken met een terrein waar mensen op van die bedrijfsweekendjes gaan. Er waren twee kantines, een voor de mannen en een voor de vrouwen (we werden namelijk de hele cursus van elkaar gescheiden), een groot slaap gebouw met een mannen- en een vrouwenkant. Dan was er de super nieuwe meditatie hal. Het was heel erg groot en er was wel plek voor 100 mensen, maar er waren dan ook 80 cursisten. Achter de hal was nog een soort bos, met een mannen en een vrouwen wandel gebied.
Iemand had me een paar maanden terug aangeraden om bij aankomst met niemand te praten, want dan zou het alleen maar moeilijker zijn om vervolgens 10 dagen te zwijgen. Echter, ik was nog geen 2 seconden in mijn slaapzaal en een van de meiden die in dezelfde kamer sliep begon al een gesprek. Wij waren zeg maar de ‘kinderkamer’, alle jonge meiden sliepen bij elkaar: wij waren de enige 5 vrouwen onder de dertig. Voor de rest was iedereen ouder, varierent van 30 tot 65+. Wat voor soort mensen waren het? Dat is moeilijk aan te geven, omdat iedereen heel verschillend was. Wat wel heel grappig was, is dat 3 van de 4 meiden op mijn kamer een relatie hadden met iemand uit een ander land en hem ook nog eens in weer een ander land op reis ontmoet hadden! Super grappig, omdat je dat bijna nooit hoort, maar hier waren we ineens met z’n vieren.
Dit kwamen we allemaal te weten in de eerste paar uur. Vanaf aankomst tot 8 uur, wanneer de gong zou gaan, mochten we namelijk praten met wie we wilden. En dat werd dan ook uitgebreid gedaan. Het waren immers de laatste woorden die je mocht zeggen voor een lange tijd! Om 8 uur ging de gong en begon de cursus echt. Dat was het begin van 10 zware dagen.
Dan nu het dagprogramma:
4.00 uur: Gong, opstaan
4.30 tot 6.30 uur: Meditatie in de zaal of op eigen kamer
6.30 tot 8.00 uur: Ontbijt en rustpauze
8.00 tot 9.00 uur: Groepsmeditatie in de zaal
9.00 tot 11.00 uur: Meditatie in de zaal of op eigen kamer (afhankelijk van de instructies van de leraar)
11.00 tot 12.00 uur: Middageten
12.00 tot 13.00 uur: Rustpauze, gelegenheid tot vragen stellen aan de leraar
13.00 tot 14.30 uur: Meditatie in de zaal of op eigen kamer
14.30 tot 15.30 uur:Groepsmeditatie in de zaal
15.30 tot 17.00 uur: Meditatie in de zaal of op eigen kamer (afhankelijk van de instructies van de leraar)
17.00 tot 18.00 uur:Theepauze
18.00 tot 19.00 uur : Groepsmeditatie in de zaal
19.00 tot 20.30 uur : Lezing door S.N. Goenka
20.30 tot 21.00 uur : Groepsmeditatie in de zaal
21.00 tot 21.30 uur : Gelegenheid tot vragen stellen in de zaal
21.30 uur : Bedtijd. Lichten uit.
Ja je ziet het goed: 10,5 uur mediatie op een dag. Waarom ik dit geen probleem vond met opgeven weet ik ook niet meer! Gelukkig werd je niet puur op een kussen gezet in de mediatie hal en aan je lot overgelaten. We kregen namelijk wel uitleg over hoe je moest mediteren van S.N. Goenka, de opzetter van de Dhamma organisatie. Ik hoor je denken, neeee een sekte! Dat was het echt niet, maar laat me dan nu uitleggen wat Dhamma dan wel is.
Zoals ik begrepen heb is “ Dhamma” de leer die Buddha 2500 jaar geleden zelf ook beoefende en onderwees. In die tijd werd er in India al veel gemediteerd en één ding hadden alle technieken gemeen: ze waren ervan overtuigd dat elende voortkwam uit verlangen en afkeer. Door te mediteren kreeg je je ziel aan de oppervlakte rustig en dus onder controle. Buddha, echter, vond een techniek om niet alleen aan de oppervlakte te ontspannen, maar om de gehele geest te reinigen. Dit kon worden gedaan met vipassana meditatie. Ik zal niet te veel ingaan op de inhoud van de leer, maar het komt op het volgende neer: mensen observeren gebeurtenissen die verlangen of afkeer creëren en reageren daarop te snel. Deze nare handelingen heten ‘Sankhara’s’. Door alleen maar te observeren en niet te reageren stop je met het maken van sankhara’s en daardoor komen je oude sankhara’s van verlangen en afkeer naar boven en lossen op. En zo reinig je je ziel. Makkelijker gezegd dan gedaan wel, zoals we ondervonden.
Goed, Buddha raakte op deze manier verlicht en gunde dit iedereen op aarde. Daarom ging hij het onderwijzen en verspreidde het naar allerlei verschillende landen, waaronder Burma. In alle landen behalve Myamar werd de leer gemend met andere technieken en ging de pure leer verloren. In Burma is de leer puur gebleven en ongeveer 2400 kwam S.N. Goenka in het spel. Hij leerde de techniek en bracht deze terug naar India. Daarna begon hij de leer naar andere landen te verspreiden, waaronder Nederland. Alle lessen van Goenka hoor je op audio in het Engels, zo ook de lezingen. Hierdoor heb je overal ter wereld, of het nu België, Engeland, Australië of Zuid-Amerika is, exact dezelfde cursus.
Iedereen kreeg zijn eigen plekje, zijn eigen kussen, toegewezen in de hal en gelukkig mocht je zoveel extra kussens pakken als je wilde. Daar waren mijn kont en mijn knieën heel erg gelukkig mee, maar toch blijf je helse pijn hebben. ALLES doet pijn! Daarom verwissel je 10 keer van houding, maar dat heeft geen zin omdat niets lekker zit. Daarbij had ik een extra probleem…
Ik had namelijk verwacht dat deze week een lekker ontspannen weekje zou worden en was dus compleet oververmoeid naar de cursus gekomen met de gedachte hier uit te gaan rusten. FOUT. Mijn eerste mediaties gingen dus onwijs goed en snel, omdat ik simpel weg een uur zat te tukken! ‘Bong’, wow is het uur nu al voorbij? Een van de dingen die ik dus geleerd heb deze week: ik kan slapen in kleermakerszit, lotuszit, met mijn knieen opgetrokken, rechtop zittend op een stoel, ga zo maar door!
Daarom moet ik helaas bekennen dat ik toestemming gevraagd heb om de ochtend sessie te missen… Nu sliep ik namelijk de hele meditatie van 4.30 tot 6.30, die van 8.00 tot 9.00 en die van 9.00 tot 11.00. Dit kon dus niet langer zo doorgaan, dus maakte ik gebruik van de mogelijkheid om tussen 12.00 en 13.00 met de docent te praten voor 5 minuten en zij raadde me aan om uit te slapen tot 6.30. Yes, ben ik dus niet iedere dag om 4 uur opgestaan zoals beloofd, maar hierdoor kon ik wel beter mediteren de rest van de dag. Overigens werden de dagen er ook letterlijk korter van, wat het beter uit te houden maakte.
Er was dus wel begeleiding. Gelukkig maar, want zonder enige aanwijzing 10 uur per dag op een kussen zitten lijkt meal helemaal onmogelijk. Iedere keer dat je ging mediteren, hoor de je een audio bestand waarin S.N. Goenka je uitlegde wat je moest doen. Dit was gedurende dezelfde dag vaak steeds hetzelfde, omdat je voor de dag een bepaalde opdracht kreeg. Op deze manier leerde je mediteren en door de audio bestanden is het dus mogelijk om overal ter wereld dezelfde cursus te geven. Echter, voor vragen waren er twee docenten: een mannelijke voor de mannen en een vrouwelijke voor de vrouwen. Als je vragen had over de techniek of persoonlijke vragen dan kon je deze aan hen stellen. Daarnaast was er ook een vrouwen manager en een mannen manager voor al je praktische vragen.
Met hen mocht je dus praten; de enige toegestane woorden. Achteraf viel het niet praten wel heel erg mee. Eigenlijk is het ergens wel heel chill zelfs om helemaal niet te mogen praten. Ten eerste word je er rustig van, waardoor je minder gedachten hebt die je de baas moet worden tijdens het mediteren. Daarbij veroorzaak je dus ook minder van die ‘sankhara’s’, dus ook minder sankara’s om op te ruimen. En het is gewoon super stil, echt heerlijk. Je wordt je extreem bewust van geluiden die je normaal helemaal niet hoort. Ik ben in die week wel echt van stilte gaan houden.
Ik heb me dan ook goed aan het zwijgen kunnen houden. Er waren een paar instinctieve sorry’s en dankjewels. Ik vroeg een keertje om hulp toen er een insect mijn oor in vloog en ik zonder spiegel in de buurt niet proefsgewijs uit wilde vinden of het een wesp was. Daarbij heb ik een keertje 5 minuten geklaagd tegen iemand en een andere keer iemand tegen mij, maar that’s it! Jawel, ik die nooit haar mond kan houden, is 9 dagen stil geweest.
Ja je leest het goed, 9 dagen en niet 10. Gelukkig was de laatste dag een soort ‘shockbreker’ voor het terug keren naar de buitenwereld en mochten we die dag weer praten. Echt de beste dag van heel de cursus, die ik voor geen goud had willen missen. Ik denk echt dat je deze dag mee moet maken om het grootste profeit van de cursus te hebben. Acheraf besef ik me dit, maar gedurende cursus gaf ik hier echt geen zak om en heb ik meeeeerdere keren bedacht om weg te gaan.
Eerder had ik al op facebook gezet dat ik echter geen ontsnappingspogingen ondernomen heb. Het is raar, maar op een of andere manier kon ik de stap niet zetten echt weg te gaan. Maar de gedachte was er wel, en echt minimaal een keer per dag. Het is gewoon mentaal een heel zwaar proces. Je wordt constant met jezelf geconfronteerd. Normaal kan je afleiding zoeken, maar dit was hier amper mogelijk en wat mogelijk was, was niet toegestaan. Je mocht niet lezen, niet schrijven, dus er was werkelijk geen afleiding. De enige activiteit die ontsnapping aan jezelf gaf, was slapen, wat dan ook heel veel werd gedaan in de pauzes.
Je wordt je dus extreem bewust van je eigen gedachtes, bijvoorbeeld over hoe snel je over andere oordeelt. Dit is echt niet leuk om van jezelf te weten te komen, maar wel goed, omdat je er daarna wel iets mee kan doen. Ook werd ik geconfronteerd met heftige angsten, allemaal irreel maar zo geloofwaardig omdat je ze met je eigen hoofd gemaakt hebt. Ik ben zo gelukkig dat ik nu wel kan zeggen dat ik heb leren dealen met ze en dat ik nu al veel beter met angsten om kan gaan.
Ook werd je weer eens heel bewust gemaakt van moreel leven, wat ‘sila’ heet in de leer van buddha. Kort komt het erop neer dat je zo moet leven dat je niemand benadeeld in daad, woord, of gedachte. Dit kan natuurlijk nooit kwaad en het is wel weer eens fijn om er op geattendeerd te worden. Zo mag je geen levende wezens niet doden, nou dit is niet echt een heel erg bijzondere. Ik geloof dat deze regel in alle geloven opgenomen is. Hierbij is de gedachte dat je door het wel te doen zo veel negativiteit in je geest creeert, dat je uit evenwicht raakt en dus ellende voor jezelf maakt. Het ‘niet doden’ gaat echter verder dan alleen zelf niet mogen doden. Door iemand anders te laten doden, zadel je die persoon op met negativiteit en ook dat is niet goed. Daarom dat vlees eten eigenlijk niet de bedoeling is.
Daarom was al het eten dat geserveerd werd vegetarisch. Persoonlijk houd ik van vlees. Ik dacht dat ik dit heel moeilijk zou gaan vinden, maar ik heb het vlees geen moment gemist in de maaltijden. Ik denk dat dat was omdat de maaltijden zo compleet waren. ’s Ochtends was er een soort lopend buffet met warme havermoud, verschillende soorten yogurth en melk, cornflakes en muesli, fruit en brood met smeerbeleg. Om 11 uur kregen we warm eten; iedere dag iets anders. Het waren allemaal hele gezonde gerechten en ik heb echt dingen gegeten die ik nog nooit geproeft had. Vond je het nou echt niet lekker dan was er ook brood of sla. Soms was er ook een toetje!!! Het hoogte punt van de dag. Want wat ik wel miste was suiker... Vaak draaide het toetje wel uit op een teleurstelling, omdat deze cake of vla dan weer net geen suiker bevatte. Je suiker behoefte haalde je uit de maximaal twee stuks fruit die je nog kreeg om 5 uur om ervoor te zorgen dat we het overleefden. Honger had ik wel en het gebrek aan suiker en aan avond eten, zorgde ervoor dat ik 4 kilo lichter terug keerde naar Nederland.
Om even in metaforen te spreken, niet alleen lichter dus in fysiek gewicht. Ik voelde me in totaal veel lichter. Voor mijn gevoel had ik zoveel uitgewerkt voor mezelf en kon ik met zoveel meer verdraagzaamheid naar de rest van de wereld kijken. We leerden dat negativiteit met name uit jezelf komt. Het is niet de muziek van de buren of het tikken van een klok dat irritant is, maar het is het label dat je er zelf aan geeft dat de ellende veroorzaakt. Ook zie ik nu beter dat het helemaal geen zin heeft om boos te zijn op gedrag van anderen omdat ook dit alleen maar ellende voor jezelf veroorzaakt. Beter is om met mededogen naar anderen te kijken, er vanuit te gaan dat zij deze verveldende dingen doen vanuit onwetendheid over de gevolgen en dus te vergeven.
En zo kan ik nog wel even doorgaan met de inzichten die je krijgt op zo’n cursus. Echt omschrijven hoe het was, vond ik wel heel moeilijk maar ik heb het geprobeerd. Het enige wat ik kan zeggen is dat ik iedereen zou aanraden net zo’n cursus te doen. Zelfs als je niet helemaal into Buddha bent, is jezelf confronteren voor 10 dagen alsnog leerzaam. Het is alleen wel echt onwijs zwaar, alles doet pijn, je mag niet praten, je leert trekken van jezelf herkennen die echt niet wil zien en je wil iedere dag weg. Conclusie, wat de docent me op de eerste dag vertelde was waar.... En juist daarom wil ik graag binnen een aantal jaar nog een keer een 10 daagse curus doen.
Cheers!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
